روزنامه می نویسد:
* مگر اینکه مردم خوزستان 18 نماینده در مجلس و صدها نماینده در شورای شهر و چندین نماینده در مجلس خبرگان داشته باشند. پس چرا این نمایندگان که باید صدای قانونی این افراد باشند و خواسته های خود را به شکلی مدنی و قانونی انجام دهند تا در این ماجرای اخیر چاقو به استخوان مردم نرسد؟
پاسخ این است که آنها برای انجام این کار انتخاب نشده اند و اساساً با اندیشه درد انسان بیگانه هستند زیرا از دل رقابت آزاد و نمایندگی واقعی بیرون نمی آیند. در حالی که مردم نمی توانند نمایندگان واقعی خود را در ساختار قانونی و سیاسی داشته باشند. صدای اعتراض آنها توسط تریبون های سیاسی و حقوقی منعکس نمی شود و کسی برای آزار و شکنجه و دستیابی به حقوق بشر وجود نخواهد داشت ، در نتیجه مردم بی دفاع هستند و قادر به اقدامات قانونی و سیاسی م effectiveثر و ملموس نیستند.
این وضعیت تا زمانی که زخم عفونی شده و در بدن پخش شود ادامه دارد و هیچ آنتی بیوتیکی نمی تواند درد را تسکین دهد یا عفونت را خشک کند. اگر خوزستان نمایندگان واقعی داشت ، 30 سال پس از جنگ اجازه نمی دادند چنین شرایطی در آنجا حاکم شود. سوالی که دولت باید بپرسد این است که اکنون در خوزستان چه کسی است؟ با افرادی که وکالت قانونی ندارند؟ یا رهبران قبایل و قبایل ، یا نهادهای مدنی مانند شوراها ، احزاب یا اتحادیه ها و غیره؟
* بله ، وقتی هیچ نماینده ای از مردم را تشخیص ندهیم ، نتیجه این خواهد شد که هرگونه اعتراض منجر به درگیری و تقابل می شود. آژانس های موجود نمایندگی و حل کننده مشکلات مردم نیستند و قادر به ارائه مطالبات مردم نیستند ، زیرا آنها از طریق فیلتر تأیید نظارت بیرون آمده اند و نه از رقابت واقعی مردم. به همین دلیل آنها بخشی از مشکل هستند ، نه بخشی از راه حل. در نتیجه ، آنها در این موضوع غایب هستند و جرات حضور در میان مردم را ندارند. آنها باید به دنبال مسدود کردن فضای مجازی در تهران و مجلس باشند ، نه تأمین آب ، برق و شغل برای مردم. آنها باید الزامات متولیان خود را دنبال کنند ، هر کس که باشد ، آنها مردم خوزستان نیستند.