طبق گزارش ها آژانس تسنیم از جانب اهوازروستای درب سوسن سرخاب در 20 کیلومتری بخش چلوو ، در حدود 80 کیلومتری از مرکز اندیکا و 250 کیلومتری از مرکز استان قرار دارد.
جاده چهار کیلومتری این روستا بدون آسفالت ، بدون کانال ، بدون پل و آبشار است (مانعی برای عبور آزاد آب و جاری شدن سیل در جاده وجود دارد) و با بالا رفتن سطح آب ، جاده کاملا مسدود است. اهالی روستا هنوز در ساختمان های قدیمی اجدادی ساخته شده از سنگ بدون سیمان زندگی می کنند و سقف آنها از چوب و گل ساخته شده است.
امین سلیمانی کارتلایی دهیار از روستای درب سوسن سرخاب در منطقه چلو ایندیکا در مصاحبه با خبرنگار تسنیم می گوید: روستای درب دارای 32 خانوار و 155 نفر جمعیت است که بیش از 600 نفر را شامل می شود ، از جمله روستاهای اطراف ، اما ما شبکه بهداشتی نداریم.
وی با تأکید بر لزوم بهسازی جاده و تأمین آب و برق خاطرنشان کرد: روستاهای اطراف شامل گلک ، ابوچنار رگرو ، گچکی ، تنگلایی ، برد بران ، ده عباسی ، رگرو ، گل سفید و سراشکفت رگرو است.
دهیار روستای درب سوسن سرخاب از منطقه چلو ایندیکا با اشاره به اینکه روستاهای گچکی ، تنگلایی ، بردباران و ده عباسی فاقد جاده ، آب و برق هستند ، تأکید کرد: بازسازی این قدیمی و ساختمانهای ویرانگر. همچنین یک کانال زهکشی سطحی ، یک پارک ، یک زمین فوتبال و یک حصار برای یک قبرستان و یک حمام ، آسفالت و یک چشمه آب برای جاده ساخته شده است.
سرانجام سلیمانی کارتلایی با اشاره به نبود شبکه گازرسانی ، مسجد و اینترنت پرسرعت برای آموزش مجازی دانش آموزان ، پرسید: انتظار داریم کارکنان برای حل حداقل مشکلات روستا با ارزش افزوده کمک کنند. داشتن یک جاده استاندارد ، آب و برق یکی از محورهای اصلی زندگی مردم است و اصلاً انتظار زیادی نیست.
مرد 46 ساله ای که به همراه 6 فرزندش در روستای گاچکی (در دامنه کوه تاراز) در شهر اندیکا زندگی می کند از کمبود آب ، راه و برق شکایت دارد. آنها را پشت خود می گذاریم و آنها را به روستای درب سوسن می رسانیم تنها در صورتی كه جاده خاكی آن روستا به علت باران مسدود نباشد یا ماشین كمك كننده باشد.
وی با ناراحتی در مورد مرگ زنی از روستای برد بوران افزود: وقتی زن مریض شد مدت زیادی منتظر ماند تا ماشین به روستا برسد و انتقال او به اولین مرکز درمانی آنقدر طول کشید که جان خود را از دست داد
این مرد اهل روستای گچکی در ادامه با اشاره به کمبود برق و استفاده از چراغ های روغن برای روشنایی خاطرنشان کرد: برای شارژ این لامپ ها ، یک ظرف 20 لیتری را با قیمت 50 هزار تن خریداری می کنیم که بعضاً کمیاب است.
کارتلای گفت: “هیچ معلمی به این روستاها نمی آید و ما از برکت اینترنت برخوردار نیستیم ، بنابراین حداقل دانش آموزان ما می توانند به صورت آنلاین تحصیل کنند.”
بویری ، مرد 48 ساله ساکن روستای درب سوسن نیز با ابراز شکایت از اینکه روستاهای اطراف از همه نظر امکانات ندارند: “برق به مدت سه سال قطع شد اما سپس کابل ها به سرقت رفته و ساکنان بدون حمایت دولتی پرداخت شده است. “(در این وضعیت اقتصادی و محرومیت در روستاها) آنها دوباره کابل را خریداری کردند ، اما ما هنوز برق پایدار نداریم و به هیچ وجه قابل استفاده نیست.
وی از نبود مدرسه ، مسجد و مرکز بهداشت شکایت می کند: “مردم در خانه های خانوادگی خود با سقف های چوبی و سنگ های چینی بدون سیمان و متأسفانه بدون سرویس بهداشتی و توالت زندگی می کنند.” اگر کسی مریض شود ، باید سه روز صبر کنیم تا ماشین برسد و در روزهای بارانی همان جاده کاملاً از وسط مسدود می شود.
بویری با گلایه از کمبود آسفالت ، زمین چمن یا فوتبال ، پارک ها ، جاده ها ، کمبود خیابان و خط کشی در مجتمع روستای درب سوسن گفت: مسئولان هر ساله برای بازدید از روستاها می آیند و قول می دهند که ادامه دهند اما نتیجه ای نداشت. ؛ مردم اینجا در ابتدایی ترین و قدیمی ترین ساختمان ها با مار و عقرب در سخت ترین شرایط زندگی می کنند.
این مرد اهل روستای درب سوزان با بیان اینکه سطح آب در جاده خاکی در پاییز و زمستان بسیار زیاد است ، می افزاید: “برق روستا به ندرت متصل می شود و بیشتر متغیر است ، مگر در روستاهای اطراف که برق ناپایدار است. “من ندارم.
بویری در پاسخ به این سال که چرا باید بیماران خود را پس از پیشرفتهای زیاد در کشور منتقل کنیم ، گفت: “ما از همه کارکنان می خواهیم که از این روستاها مراقبت کنند. این همه فقر و محرومیت شرایط زندگی مردم را دشوار می کند.
محمد گلی محمدی ، 61 ساله ، پدر شش فرزند که در روستاهای اطراف درب سوسن زندگی می کند ، نیز از فقر و محرومیت زیاد در این روستاها شکایت کرد: “صدای ما شنیده نمی شود و آرزو می کنیم مسئولان با آن مقابله کنند. روستاها نیز وی ادامه داد: یا اقدام کنید ؛ ما مدت طولانی است که در همان ساختمانهای ناامن زندگی می کنیم و وقتی باران می بارد ، آب از پشت بام می افتد اما ما اصلاً توانایی ساخت یک خانه استاندارد را نداریم.
وی ادامه می دهد: جاده روستا کثیف است و ما با تراکتور مسافرت می کنیم ، وی ادامه داد: ما برق و گاز و روغن گرمایشی نداریم ، زنان برای تهیه آتش ، چای و نان به سختی از کوه هیزم تهیه می کنند ، اما ما همچنین از محیط زیست شکایت دارند زیرا همچنین با جمع آوری چوب خشک باقی مانده در کوهها برای تولید زغال سنگ مخالف است ، پس چگونه زندگی کنیم؟
مهدی شکایت می کند: “برق وجود ندارد ، ما کولر و یخچال نداریم ، بنابراین وقتی هوا گرم است من حرکت می کنم زیرا زندگی در اینجا بسیار دشوار است.” سرانجام ، او از اینکه بچه های مردم می خواهند به مدرسه بروند و به صورت آنلاین درس بخوانند یا میوه بخورند شکایت دارد: ما از همه کارمندان می خواهیم حداقل جاده را تعمیر کنند و با ساختن پل سفر مردم را راحت کنند. گورستان روستا حصار و حتی سرویس بهداشتی ندارد و متأسفانه مردگان این منطقه در رودخانه استحمام می کنند.
خبرنگار تسنیم سپس برای بررسی بیشتر به سراغ نماینده مجلس رفت.
نماینده مردم ماجد سلیمان ، اندیکا ، لالی و هفتکل در مجلس شورای اسلامی در گفت وگو با تسنیم اظهار داشت: بگذارید من صریح بگویم ، من ده ها سال محرومیت ، غفلت و عدم توجه به حوزه انتخابیه را به ارث می برم ، خصوصاً اندیکا ؛ اندیکا نمونه عینی لب های تشنگی در کنار دریا و فقیرترین شهر خوزستان در میان فقیرترین شهرهای کشور است.
علیرضا ورناسری ادامه می دهد: اندیکا یکی از مهمترین مراکز انرژی در کشور است اما در زمینه محرومیت از طرف وزارت کشور به عنوان پایلوت انتخاب شد. من قاطعانه می گویم که در همه زمینه های زیرساختی مشکلاتی وجود دارد که باید مرتباً دنبال شود تا این محرومیت گسترده کاهش یابد.
وی گفت: اگرچه زمین های خوب و منابع آبی خوبی در همه زمینه های پزشکی و درمانی ، آموزشی ، جاده ای ، مراقبت های اجتماعی ، اشتغال و ارتباطات وجود دارد ، اما اندیکا به طور فزاینده ای محروم است.
نماینده مردم مسجدسلیمان ، اندیکا ، لالی و هفتکل در مجلس گفت: اندیکا اولین گزش عقرب با بیش از 20 هزار مورد در استان خوزستان بود و به دلیل کمبود امکانات و پرسنل لازم مکرراً منجر به مرگ شد.
ورناسری یادآور می شود: حتی یک بیمارستان در شهرهای اندیکا و هفتکل وجود ندارد و سهم چهار شهر ثروتمند حوزه انتخابیه من ، به ویژه ایندیکا ، در حضور برخی خدمات ، متخصصان و فوق تخصص ها صفر است.
وی اظهار داشت: از ابتدای مجلس یازدهم ، این موضوع مهم را كه نتیجه دهه ها غفلت است ، در اولویت قرار داده است و برای آن برنامه كوتاه مدت برای تغییر وضعیت یكی از مراكز بهداشتی جامع و تبدیل به یک بیمارستان محلی با بخشهای تخصصی شوید. “من همچنین یک برنامه بلند مدت برای ساخت یک بیمارستان با 64 تختخواب برنامه ریزی کردم ، که دارای مجوز از وزارت نیرو است و در مرحله تعیین مکان مناسب برای ساخت و ساز است و موارد فنی مشخصات دانشگاه علوم پزشکی را دنبال می کند .
نماینده مجلس مسجدسلیمان ، اندیکا ، لالی و هفتکل در مجلس در پایان گفت: تاکنون چهار میلیارد تن برای چهار شهر اولویت ایندیکا برای ساخت مراکز بهداشتی و درمانی جامع دریافت کرده ام که البته من وعده داده شده است که در برنامه هفتم برای توسعه همه مراکز قرار دارد. سلامت بیش از 25 سال ترمیم می شود. تجهیزات پزشکی برای اندیکا فراهم شده است ، اما به دلیل کمبود بیمارستان ، فقط برخی از اقلام ارسال شده و مطمئناً اقدامات لازم برای تجهیز بیمارستانهای برنامه ریزی شده انجام خواهد شد.
به گزارش خبرنگار تسنیم ، چند سال پیش ایندیکا در لیست نیازمندترین شهرهای کشور قرار گرفت ، اما هنوز هم افرادی در این شهر با مشکلات مختلف مانند زیرساخت های پزشکی ضعیف ، جاده ها ، آب و برق ناپایدار ، در برخی موارد کمبود شبکه آبرسانی و حتی کمبود آنتن برای تلفن های همراه در بعضی از نقاط با مشکل روبرو می شود.
عکس های منطقه را ببینید.
انتهای پیام / 331