استرس شکستگی شدید؛ علت شکستگی استخوان های پا

علت شکستگی استرس

عارضه شکستگی استرسی یا شکستگی استرسی به معنای ایجاد ترک های کوچک در استخوان های ساق پا است. این شکستگی به دلیل اعمال مکرر نیرو و اغلب به دلیل استفاده بیش از حد رخ می دهد. بالا و پایین پریدن مداوم یا دویدن در مسافت های طولانی فشار ثابتی به استخوان وارد می کند.
شکستگی استرس نیز می تواند به دلیل استفاده عادی از استخوانی که در اثر بیماری مانند پوکی استخوان ضعیف شده است، رخ دهد. این عارضه در استخوان های تحمل کننده وزن مانند درشت نی و پایین مچ پا شایع تر است. ورزشکاران و پرسنل نظامی که کیسه های سنگین را در مسافت های طولانی حمل می کنند، به ویژه در معرض این نوع شکستگی هستند.
به عنوان مثال، اگر یک برنامه ورزشی جدید را شروع کنید و قبل از رسیدن به شرایط بدنی مناسب، بیش از حد ورزش کنید، ممکن است دچار این عارضه شوید.

شکستگی استرسی با نام های دیگری مانند شکستگی مارچ (شکستگی ناشی از راهپیمایی در ارتش) و شکستگی فتیچ (نیروی غیرعادی که به استخوان طبیعی وارد می شود) شناخته می شود.

این زمانی اتفاق می افتد که نیروی بیش از حد به استخوان طبیعی وارد شود یا نیروی کمتری به استخوان ضعیف به طور مکرر در طول هفته ها اعمال شود. هر یک از این نیروها به تنهایی باعث شکستگی نمی شوند، اما تجمع آنها در طول زمان باعث شل شدن استخوان و در نتیجه شکستگی می شود.
این عارضه در زنان ورزشکار بیشتر از مردان است و با افزایش سن ورزشکار احتمال بروز آن بیشتر می شود. به علاوه در قفقازی ها بیشتر از سایر نژادها دیده می شود. در واقع عارضه مذکور نوعی شکستگی ناقص است که به صورت ترک کوچکی در استخوان ساق پا دیده می شود.

این شکستگی به دلیل استفاده نادرست از بدن و اعمال فشار نامتناسب بر توانایی ها و تحمل فرد ایجاد می شود. همچنین به دلیل نیروهایی رخ می دهد که به تنهایی قدرت شکستن استخوان را ندارند، اما در صورت تکرار مکرر، در نهایت منجر به شکستگی متاتارس می شوند.
از آنجایی که این حالت برای اولین بار در سربازانی که زیاد رژه می رفتند مشاهده شد، گاهی اوقات به آن شکستگی رژه یا همان طور که قبلاً گفته شد شکستگی راهپیمایی می گویند. البته این نوع شکستگی مختص سربازی نیست و معمولا در ورزشکاران به خصوص دوندگان استقامتی و ورزشکاران بسکتبال، تنیس، باله و ژیمناستیک دیده می شود.
شایع ترین محل شکستگی استرس دم و سومین متاتارس پا است. البته این عارضه در استخوان پاشنه، نازک نی و ناویکولار نیز مشاهده می شود.

علائم شکستگی استرسی

شکستگی استرس زمانی اتفاق می افتد که یک استخوان به طور مکرر در معرض ضربه و فشار بیش از ظرفیت استخوان قرار می گیرد. هر یک از این ضربات برای شکستن استخوان سالم کافی نیست، اما تکرار آن در طول زمان باعث آسیب به ساختار استخوان می شود.
این نوع شکستگی با شکستگی ناشی از آسیبی مانند پیچ ​​خوردگی شدید مچ پا یا شکستگی استخوان در اثر تصادف متفاوت است. در شکستگی تروما، نیروی زیادی به طور ناگهانی به استخوان وارد می شود و منجر به شکستگی حاد می شود.
در حالی که در شکستگی استرسی، با دویدن، راه رفتن، ایستادن و پریدن به قسمتی از ساق پا کشش یا فشار وارد می شود که باعث شکستگی می شود نه حرکت استخوان. تا آنجا که به علائم بالینی مربوط می شود، این وضعیت معمولاً با یک درد مبهم بعد از تمرین ورزشی یا راهپیمایی در طول تمرینات نظامی شروع می شود که هر روز افزایش می یابد تا زمانی که فعالیت ورزشکار متوقف شود. هنگام بررسی محل عارضه، درد موضعی، قرمزی و تورم مشاهده می شود.

به عبارت دیگر مهمترین علامت این نوع شکستگی درد، تورم و کبودی در ناحیه آسیب دیده است. در ابتدا بیمار فقط در حین ورزش یا فعالیت در ناحیه پا احساس درد می کند که با استراحت کاهش می یابد. اما با شدت عوارض؛ درد بیمار نه تنها در حین فعالیت بلکه در هنگام استراحت نیز وجود دارد.
شکستگی های استرسی کف پا، اگر به درستی درمان شوند، معمولا بدون هیچ عارضه ای بهبود می یابند. ممکن است بین 6 تا 12 هفته طول بکشد تا بیمار بدون درد فعالیت های بدنی و ورزشی را از سر بگیرد.

علت شکستگی استرس

به طور کلی علت اصلی این عارضه به دلیل فشار ناگهانی و غیر طبیعی به استخوان های سالم و فشار طبیعی بر استخوان های ضعیف است. بروز شکستگی های استرسی در پاها و کف پا نیز می تواند تحت تأثیر موارد زیر باشد:

عدم آمادگی جسمانی

فردی که به تازگی ورزش را شروع کرده و ورزش های سنگین و بیش از حد انجام می دهد یا ورزشکاری که اخیراً به طور ناگهانی شدت یا مدت تمرینات را افزایش داده است، ممکن است دچار این عارضه شود. زیرا بدن آمادگی لازم برای انجام ورزش خاصی را ندارد و ناگهان بدن با فشار زیاد در معرض تنش و استرس قرار می گیرد.

استفاده از وسایل ورزشی نامناسب

استفاده از وسایل ورزشی نامناسب و نامرغوب یا پوشیدن کفش های فرسوده و بسیار خشک در حین ورزش می تواند باعث افزایش آسیب شود. تغییر سطح بازی، مانند تغییر زمین تنیس از چمن به خاک رس، یا تغییر محل دویدن از فضای داخلی به فضای باز، می تواند احتمال این عارضه را افزایش دهد.

استفاده بیش از حد از پا

در برخی موارد استفاده بیش از حد از پاها باعث این عارضه شده است زیرا زمانی که ماهیچه ها خسته می شوند دیگر قادر به تحمل ضربه اضافی نیستند و این استرس اضافی را به استخوان منتقل می کنند.

عدم استفاده از روش ورزشی مناسب

اجرای نادرست حرکات و برنامه ورزشی می تواند فشار زیادی به استخوان پا وارد کند و به آن آسیب برساند. همچنین استراحت نکردن در حین ورزش یا ادامه ورزش با وجود احساس درد پا، احتمال این نوع شکستگی را افزایش می دهد.

بدشکلی پا

افرادی که بدشکلی پا دارند، مثلاً پا ساختار درستی ندارد، مثلاً آنچه در پاچنبری اتفاق می‌افتد، یا عضلات پا ضعیف هستند و انعطاف‌پذیری کمی دارند، یا طول پاهای دو پا با یکدیگر متفاوت است. ، بار کمتری را نسبت به سایرین تحمل می کنند و در معرض دید قرار می گیرند در صورت شکستگی رژه می روند.
همچنین افرادی که دارای کف پای صاف، قوس بلند یا انحراف شست پا هستند و حتی پاهایشان تاول زده و به دلیل درد، پاهای خود را در وضعیت نامناسب روی زمین قرار می دهند نیز ممکن است دچار این عارضه شوند. زیرا این موارد باعث توزیع نامناسب فشار روی استخوان ساق پا و شکستگی آن می شود.

استخوان های ضعیف

گاهی این عارضه در افرادی که بیماری زمینه ای مانند پوکی استخوان، دیابت یا روماتیسم دارند دیده می شود. یا افرادی که قبلاً استخوان های پا شکسته و استخوان های ضعیف شده اند. این افراد حتی با فعالیت بدنی معمولی ممکن است دچار این شکستگی شوند که به آن نارسایی استخوان می گویند.

تشخیص شکستگی استرسی

پس از انجام معاینات بالینی بر روی رادیوگرافی یا عکسبرداری، فیوژن جزئی به شکل استخوان بندی جدید در کنار غلاف روی استخوان مشاهده می شود. اگر این علامت رخ دهد، حدود هفته سوم پس از ضربه رخ می دهد، اما در 67٪ موارد. اشعه ایکس اولیه منفی است و هیچ چیز مثبتی را نشان نمی دهد.
مهمترین یافته تکمیلی اسکن استخوان است که ممکن است در 48-72 ساعت اول مثبت باشد و برای شش ماه تا دو سال مثبت باقی بماند. لازم به ذکر است که مناطق متعدد جذب بدون علائم بالینی در حدود 50 درصد از ورزشکاران در اسکن استخوان مشاهده می شود.
این نواحی با شکستگی های قبلی همراه هستند که علائم بالینی و درد آنها ناپدید شده است، اما اسکن آنها هنوز مثبت است. شایان ذکر است که MRI نیز نقش مهمی در تشخیص آن دارد. مهمترین یافته اضافی اسکن استخوان است که ممکن است در 48-72 ساعت اول مثبت شود و برای شش ماه تا دو سال مثبت باقی بماند.
لازم به ذکر است که در اسکن استخوان در حدود 50 درصد از ورزشکاران نواحی متعدد جذب بدون علائم بالینی دیده می شود. این نواحی با شکستگی های قبلی مرتبط هستند که علائم بالینی و درد آنها ناپدید شده است، اما تصویربرداری آنها همچنان مثبت است. MRI نقش مهمی در تشخیص دارد.

درمان شکستگی استرس

از جمله مهم ترین راه حل های درمان شکستگی استرسی می توان به موارد زیر اشاره کرد.

هرگونه فعالیت یا ورزشی که باعث فشار بالا و شکستگی استخوان می شود را متوقف کنید. ممکن است 6 تا 12 هفته طول بکشد تا شکستگی لگن بهبود یابد. در این مدت می توانید بدن خود را با ورزش های هوازی، شنا یا دوچرخه سواری متناسب نگه دارید.

برای بی حرکت نگه داشتن پای خود و کاهش فشار روی آن، پای خود را در یک بریس قرار دهید یا از آتل ها یا ارتزهای پزشکی مانند بریس های ساق پا، مچ پا یا زانو کمک بگیرید. برای مدتی راه رفتن از عصا استفاده کنید.

از کفش هایی با کفی سفت استفاده کنید. می توانید از صندل های چوبی یا چکمه های طبی نیز استفاده کنید.

هنگامی که احساس درد شدید می کنید، می توانید برای کاهش تورم و درد، یک کیسه یخ روی ناحیه دردناک قرار دهید. همچنین بالا نگه داشتن پا و قرار دادن یخ در پشت پا و خنک کردن آن می تواند درد را کاهش دهد.

برای تسکین درد می توانید از مسکن هایی مانند استامینوفن استفاده کنید. برخی از مطالعات نشان داده اند که استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن توانایی استخوان ها را برای بهبودی کاهش می دهد.

برای ترمیم این نوع شکستگی به ندرت به جراحی نیاز است. در بیشتر موارد، درمان غیر جراحی است و معمولاً ضایعه بهبود می یابد، اما در مواردی مانند شکستگی گردن فمور یا شکستگی جابجا شده، نیاز به جراحی است.