طبق اخبار شما: تام هنکس بازیگر و تهیه کننده هالیوود با اشاره به اینکه آزار و اذیت جنسی مشکلی فراگیر و گسترده است، می گوید: «…من در یک اتاق با 40 زن درباره این موضوع صحبت کردم. درصد زنانی که مورد آزار و اذیت جنسی توسط مافوق قرار گرفته اند 100 درصد است. درست است که هنگام صحبت با چنین زنانی و گوش دادن به آنها باید فاصله باشد. شاید همه مردها از جمله من باید بنشینیم و سعی نکنیم درباره این موضوع توضیح بدهیم یا نظر بدهیم. مطمئناً نباید از آن دفاع کرد یا حتی دنبال کرد. چون همه آن 40 زنی که در آن اتاق بودم باید شنیده می شدند. ما باید درک کنیم که این موضوع چقدر گسترده و جامع است. این روند باید تغییر کند. این موضوع قابل توجیه نیست.»
او توضیح می‌دهد: «… بسیاری از افرادی که در هالیوود می‌سازند به خاطر عشقشان به بازیگری و فیلمسازی است. افراد زیادی هستند که به خاطر قدرت وارد این عرصه می شوند. کسانی که در محل کار خود خشونت و انحرافات جنسی دارند مجرم هستند. ما باید به همه کسانی که قربانی شده اند گوش دهیم. ما به آنها فرصت کامل می‌دهیم تا در مورد همه جزئیات صحبت کنند تا زمانی که صلح حاصل شود و صاحبان قدرت باید خود را با قوانین جدید آشنا کرده و از آن تبعیت کنند.»
بازیگر «ترمینال» ادامه می دهد: «… واژه ای بدتر از انحرافی به ذهنم می رسد و فکر نمی کنم بدتر از این واژه وجود داشته باشد. به نظر من باید در اتاق غذاخوری هر شرکتی روی کره زمین یک کد رفتاری گذاشته شود و نوشته شود که اینها رفتارهایی است که از شما به عنوان کارمند این شرکت انتظار می رود…»
تام هنکس یکی از معدود افراد مشهوری است که در مورد رسوایی سال های اخیر سینمای هالیوود اظهار نظر کرده است. اعترافات کوئنتین تارانتینو، که در پروژه های بسیاری با واینستین همکاری داشت، مسائل دیگری از رسوایی های جنسی در هالیوود را نیز فاش کرد.
مریل استریپ، آنجلینا جولی، کیت بلانشت، جنیفر لارنس، جورج کلونی، جسیکا چستین، کیت وینسلت، لئوناردو دی کاپریو، شارلیز ترون، الیزا شلزینگر، بندیکت کامبربچ از جمله شخصیت هایی هستند که به رسوایی اخیر سینمای هالیوود واکنش نشان دادند. آخرین زنی که چند سال پیش در نامه ای سرگشاده اعلام کرد قربانی نیت شوم این تهیه کننده تاثیرگذار سینما شده است، لوپیتا نیونگو، بازیگر برنده اسکار «12 سال بردگی» است.
هرم بردگان
روزی روزگاری که از سیستم و ساختار هالیوود به عنوان هرم بردگان یاد می شد، بسیاری اعتراض می کردند که این حرف ها مربوط به گذشته است و چنین کلماتی در هالیوود امروز صدق نمی کند، اما واقعیت این است که در بازیگران هالیوود ، بازیگران، نویسندگان و سایر عوامل تکنسین ها و هنرمندان در یک شرکت تحت قرارداد استخدام می شدند و دیگر حق همکاری با شرکت دیگری را نداشتند. این امر مخصوصاً برای بازیگرانی که بازی در فیلم‌های مختلف و با چندین فیلمساز چالش برانگیز بوده و باعث رشد آنها به عنوان یک بازیگر شده است، آنها را بیش از هر عامل دیگری برده استودیوها و شرکت‌ها می‌کند. در حالی که خود این بردگان بر دیگر بازیگران فیلم حکومت می کردند، کارگردانان، کارگردانان و نویسندگان نیز در خدمت این طبقه بودند. به همین دلیل بازیگری مانند کلارک گیبل (همان رت باتلر) در فیلم «هدر رفته» به دلیل برتری نقشش در این فیلم، مجبور به تغییر چند کارگردان برای فیلم یا همفری بوگارت در فیلم «مالتی» شد. فالکون” از جان هیوستون جوان به تهیه کننده اش جک وارنر شکایت می کند. او را تهدید می کند که دیگر هرگز بالاتر از حرف هایش صحبت نکند وگرنه از استودیو اخراج خواهد شد. همچنین استنلی کوبریک معروف دوره کارگردانی اسپارتاکوس را تاریک ترین دوره می داند. فیلمسازی او، زیرا در آن فیلم او بیش از هر کس دیگری تحت فرمان کرک داگلاس، بازیگر اصلی سینما بود!اما اکنون، در قرن بیست و یکم، آن هرم بردگان هالیوود به گونه ای دیگر ظاهر می شود. خود را مالک، مالک و ارباب بردگان خود از جمله بازیگران بدانند و حقارت‌آمیزترین حملات را به آنها اجازه دهند.
نشریه فرانسوی: ما هنوز در قرن نوزدهم زندگی می کنیم!
در اکتبر 2017، هفته نامه فرانسوی “Lobes” به بخشی از این برده داری جدید پرداخت. پس از اعتراضات متعدد زنان اروپایی و آمریکایی به نظام رسمی تن فروشی در هالیوود، این هفته نامه معتبر مطلبی را با عنوان «سکوت! ما در حال تجاوز هستیم» (بر اساس جمله معروف کارگردان در ابتدای فیلمبرداری که می گویند «سکوت! داریم فیلم می گیریم») اشاره به موج شگفتی در هالیوود دارد که با وجود همه ادعاهای حقوق بشر، اذهان جهانیان. به خصوص آنهایی که سال ها فیلم های هالیوودی را تماشا می کنند و امروز هم معتقدند که از قرون وسطی دور شده ایم، با این سوال جدی مواجه هستند که چگونه چنین رویکردهای برده داری و نژادپرستانه در قرن بیست و یکم در چنین فضایی رخ می دهد. مقیاس و در بزرگترین مرکز سینمایی جهان که باید مهد آزادی و گریه باشد حقوق شهروندی!
در مقاله ای از هفته نامه Lobes که در 22 اکتبر 2017 در وب سایت رادیو ملی فرانسه RFI منتشر شد، آمده است: “در حالی که ژولیت بینوش نقش یک بازیگر زن سریال را بازی می کند و وقتی یک میلیونر سعی می کند به او نزدیک شود، می گوید که ما هیچ نیستیم. طولانی تر در قرن.” در 19 متوجه نمی شویم که بازیگران زن در واقع فاحشه دادگاه بوده اند و جواب مثبت است جولیای عزیز. ما قطعا هنوز در قرن نوزدهم هستیم. یک بازیگر زن هرگز نباید به یک مرد قدرتمند نه بگوید!»
هفته نامه لوبس ادامه می دهد: این واقعیتی است که انگار در دنیای سینما اتفاق می افتد. اگرچه آنچه ژولیت بینوش در سریال «10 درصد» اجرا کرد کاملاً تخیلی است… در واقع این صحنه همان چیزی را نشان می دهد که امیل زولا در داستان «نانا» در سال 1880 توصیف کرده است. نانا، شخصیت اصلی این رمان که یک لباسشویی بود، بعدها بازیگر شد. این نماینده روسپی‌هایی بود که در دوران امپراتوری دوم فرانسه موقعیتی درخشان اما مفتضح داشتند…
این نشریه در پایان می‌نویسد: «اگرچه به نظر می‌رسد چهره زن در جامعه تغییر کرده و دوران ننا گذشته است و زن اجتماعی دیگر به معنای فاحشه نیست و اگرچه به نظر می‌رسد مفاهیمی مانند سلطه مرد و مردسالاری از وزن کمتری برخوردار است. نسبت به گذشته، به نظر می رسد که از سوی دیگر، هنوز یک واقعیت پنهان در پشت پرده وجود دارد!
اشاره صریح یک نشریه معتبر فرانسوی به حضور پررنگ برده داری و فحشا از قرن نوزدهم در اروپا و آمریکا در قرن بیست و یکم، به ویژه در مرکز هنری و سینمایی آن، تشخیص دیگری از فساد و زوال همه بنیادها و بنیادهاست. که نظریه پردازان غربی و شبه روشنفکران داخلی از آن به عنوان ارکان تمدن، پیشرفت و مدرنیته یاد کرده و مدینه فاضله خود را از آن ساخته اند.
داستان از کجا شروع شد؟
رهبر معظم انقلاب در روز میلاد حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها درباره تاریخچه حجاب و حجاب در غرب فرمودند. تا آنجایی که ما می دانیم و اطلاع داریم، البته تا 150 سال پیش حجاب به معنای اسلامی (در غرب) وجود نداشت، اما ابتذال، برهنگی و آرامش در بین زنان غربی وجود نداشت. همانطور که امروز انجام می دهند. سیاستی که جامعه غربی را به این سمت سوق داده است و هدف آن چیست، جای بحث های طولانی و مفصل دارد…».
تجربه علمی و علمی می گوید برای یافتن علاج ابتدا باید ریشه درد را شناخت. درد از کجا و چگونه شروع شد؟ آنچه امروز در جوامع غربی به عنوان واقعیتی دردناک بر روح این جوامع تأثیر گذاشت، آغازی نیز داشت. این کار از چه زمانی و با چه عناصر و عواملی آغاز شد؟
واقعیت این است که بر اساس اسناد، نامه ها و تصاویری که از تاریخ غرب باقی مانده و در دسترس است، مشخص می شود که این بخش از جهان بشری از ابتدا تحت تأثیر چنین فساد و ویرانی قرار نگرفته است و حتی غرب جدید در قرون اولیه، اساساً وجودش با چنین روز سیاهی فاصله دارد وقتی به عکس ها و فیلم های اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم نگاه می کنیم که می توانند اسناد بی چون و چرای لحظه تاریخی آغاز شکل گیری جهان باشند. ایالات متحده آمریکا، ما شاهد شکاف بزرگی بین نحوه لباس پوشیدن و تعامل زنان و مردان با آنچه امروز در این جامعه در حال رخ دادن است، وجود دارد، ما خواهیم بود.
فیلم هایی که زنان را کاملاً پوشیده نشان می دهد، حتی گاهی اوقات روسری، کلاه یا پوشش سر به سر دارند و هیچ رابطه فیزیکی یا غیرعادی بین زن و مرد در فیلم ها وجود ندارد. یعنی همان روابطی که امروزه تصاویرشان به وفور در فیلم ها دیده می شود بدون هیچ توجیهی دراماتیک.
رهبر معظم انقلاب در دیدار با دانشجویان دانشگاه های استان یزد در 23 دی ماه 96 در خصوص وضعیت اروپا و غرب در دو سه قرن پیش در خصوص حجاب و پوشش بیاناتی داشتند: زنان اعیان و اعیان بر صورت خود حجاب بپوشند; شاید آن را در چند فیلم قدیمی دیده باشید. برای اینکه چشمانشان نیفتد چادر می پوشیدند. این یک افتخار است…”