Separation anxiety
اختلال اضطراب جدايي يک اختلال روحي – رواني بوده که 4 تا 5 درصد از کودکان ونوجوانان (در ايلات متحده امريکا) مبتلا به آن مي باشند.
اضطراب جدايي در حالت طبيعي بخشي از دوران رشد کودک مي باشد اما در سن 4 سالگي اکثر کودکان توانايي دستيابي به حس استقلال خود را پيدا مي کنند. اختلال اضطراب جدايي با عنوان اضطراب بيش از حد شناخته مي شود که به علت جدايي موقت کودک از پدر و مادر خود يا کسي که از کودک مراقبت مي کند بوجود مي آيد .
اين اختلال در بين کودکان و نوجوانان 4 تا 18 سال ديده مي شود اما عموما در 7 تا 9 سالگي عوارض اين اختلال شروع مي شود.
رشد نرمال در دوران کودکي :
اضطراب کودکان دراثر نزديک شدن غريبه ها و يا جدايي از پدر و مادر يک مرحله ي طبيعي در دوران رشد کودک مي باشد . زماني که که کودک مراقب و محافظ خود (پدر و مادر يا پرستار) را شناسايي مي کند نزديک شدن هر فرد غريبه ي ديگري حس اضطراب را در کودک ايجاد مي کند.
مطابق با تحقيقات آکادمي مطالعات ملزومات کودکان ايالات متحده امريکا اضطراب درقبال افراد غريبه در کودکان بين 8 ماهگي تا 2 سالگي طبيعي و رايج مي باشد.
در حدود هفت ماهگي کودک متوجه مي شود که با وجود اين که مراقب اصلي اش (مادر يا پرستار) در حال حاضر حضور ندارد اما زنده بوده و باز مي گردد چراکه تا قبل از 7 ماهگي نوزاد نبود مادر خود را حتي به مدت کوتاه به معناي مرگ و نيستي مادر تلقي کرده و دچار اضطراب شديد مي شود و به همين جهت نوزاد نياز دارد که وجود مادر يا پرستار را به صورت دائمي حس کند.
اگر کودک پس از هفت ماهگي معناي زنده ماندن با وجود غيبت کوتاه مدت مادر را ياد نگيرد منجر به ايجاد حس وابستگي شديد کودک و در نتيجه اضطراب در وي مي شود. اضطراب جدايي معمولاً مابين 10 تا 18 ماهگي کودک شديد بوده و عموما تا 3 سالگي فرو مي نشيند.
اين اضطراب مي تواند در زمان خواب نوزاد يا هنگامي که کودک را به سرپرست ديگري براي کوتاه مدت واگذار مي کنند به صورت گريه يا مقاومت فيزيکي ديده شود.
عواملي که مي تواند طول مدت و شدت اين مرحله را تحت تاثير قرار دهد شامل شخصيت کودک و روند عملکرد متقابل کودک و پدر و مادر درهنگام جدا شدن از هم و بازگشت مجدد به سوي يکديگر (پدر و مادر با نوزاد) و همچنين شخصيت پدر و مادر مي باشد. همچنين اضطراب پدر و مادر نيز به نوزادان منتقل مي شود.
تشخيص اضطراب جدايي:
اگر کودکي نتواند پس از سن 4 سالگي بر اضطراب جدايي خود فايق آيد اين پديده به اختلال اضطراب جدايي تبديل مي شود. براي تخصصي کردن اين تشخيص اگر نشانه هاي زير و براي مدت بيشتر از 1 ماه مشاهده شود مشکل اختلال اضطراب جدايي بوده و اين معضل استرس و مشکلات زيادي به دنبال خواهد داشت:
1. اضطراب بيش از حد درباره ي از دست دادن فرد مورد علاقه
2. ترس و نگراني بيش از حد از گم شدن يا دزديده شدن
3. امتناع مکرر از رفتن به مدرسه يا هر جاي ديگري که کودک را از فرد مورد علاقه اش دور کند.
4. ترس دائمي از خوابيدن به جز مواردي که تحت حمايت فيزيکي فرد مورد علاقه اش باشد.
5. کابوس هاي ماندگار در مورد گم شدن يا دوري از افراد مورد علاقه اش
6. شکايت ها و اعتراض هاي فيزيکي در حين جدا شدن
اختلال اضطراب جدايي کودکان
برخي از اين نشانه ها ممکن است در برخي اختلالات رواني ديگر مانند اسکيزوفرني و يا بيش فعالي هم ديده شود به همين جهت روانشناس متخصص بايد اطلاعات لازم و کافي را از خانواده ي کودک گرفته و با در نظر گرفتن کليه اطلاعات و علائم کودک در مورد نوع اختلال وي نظر دهد.
درمان اختلال اضطراب جدايي در همان دوران کودکي بسيار حائز اهميت مي باشد چراکه ماندگار شدن اين مشکل در نوزاد منجر به ايجاد اختلالاتي مانند افسردگي و اضطراب و خشم و اختلال شخصيت در آينده فرد مي شود.
درمان اختلال اضطراب جدايي:
مطالعه انجام شده در موسسه ملي سلامت روحي ايالات متحده امريکا نشان داده است که رفتار درماني شناختي و داروهاي ضد افسردگي (zoloft) و مهارکننده هاي انتخابي بازجذب سروتونين هر دو درمان هايي موثر مي باشند.
استفاده از هر دو روش درمان استاندارد طلايي در نظر گرفته مي شود در حالي که يک روش درمان به تنهايي نيز مي تواند تا حدي موثر باشد .