ابزار آخر جذب توریست، انتخاب اول شد
ماجرا از این قرار است که برخی کشورهای «مقصد اصلی» توریست، در سال‌های اخیر از «اینفلوئنسرها» برای «معرفی خود» نزد گردشگران خارجی استفاده می‌کنند.یک کشور زمانی می‌تواند از ظرفیت «اینفلوئنسرها» برای جذب توریست استفاده کند که بدون نقش «اینفلوئنسرها»، کشورش «پاتوق توریست‌ها» باشد.
مسولان گردشگری، «آخرین ابزار کشورها برای جذب توریست خارجی» را به عنوان «ابزار اصلی و اول» انتخاب کرده‌اند.
ماجرا از این قرار است که برخی کشورهای «مقصد اصلی» توریست، در سال‌های اخیر از «اینفلوئنسرها» برای «معرفی خود» نزد گردشگران خارجی استفاده می‌کنند.
مثلاً در فرانسه، «یک برنامه‌ریزی هدفمند» در شبکه‌های اجتماعی برای «انتشار عکس‌ها و فیلم‌ها از جاهای دیدنی پاریس» توسط «اینفلوئنسرها» صورت گرفته است تا بدون اینکه، «مخاطب شبکه‌های اجتماعی»، حس تصنعی بودن کار را پیدا کند، با مشاهده تصاویر در پست‌های «اینفلوئنسرها»، ناخودآگاه تشویق به سفر شود.
اما «نقطه کور» تجربه‌های خارجی در «تبلیغات گردشگری توسط اینفلوئنسرها»، موضوعی است که سیاست‌گذار گردشگری در ایران، از آن غافل است.
یک کشور زمانی می‌تواند از ظرفیت «اینفلوئنسرها» برای جذب گردشگر استفاده کند که بدون نقش «اینفلوئنسرها»، کشورش «پاتوق توریست‌ها» باشد.
ایران با سابقه چند 100 ساله نزد گردشگران خارجی و کشوری با ویژگی متفاوت گردشگری نسبت به هر جای جهان، چند سالی است با کاهش تمایل توریست‌های بین‌المللی برای انتخاب مقصد سفر روبرو شده است.
دلایل متعددی وجود دارد که توریست‌های خارجی را از سفر به کشورمان باز دارد.
وقتی موتور بازار گردشگری یک منطقه کار نمی‌کند، «نماکاری آن موتور»، دردی را درمان نخواهد کرد.
کشورهای مقصد اصلی توریست، بعد از اینکه توانسته‌اند شاهد ورود میلیونی گردشگر باشند، از «اینفلوئنسرها» برای «شتاب‌بخشی» به ورود توریست استفاده می‌کنند نه برای «روشن کردن موتور گردشگری».
ضمن آنکه، سرمایه‌گذاری روی «اینفلوئنسرها» باید براساس «انتخاب درست کشورها» باشد.
اینکه تبلیغ توریسم ایران در جایی مثل ونزوئلا که مردمانش بخاطر تورم بالا، اولویت زندگی‌شان، مواردی غیر از گردشگری است، باشد، هدف اصلی محقق نمی‌شود یا بعید است محقق شود.