ابروریزی در برج میلاد به مدیریت مجری سرشناس

به گزارش سلام نو به نقل از فرارو، روز پنجشنبه و با رونمایی از جام جهانی برای اولین بار در تهران و البته برج میلاد، اتفاقی تاریخی برای فوتبال ایران رقم خورد. افتتاحیه این جام در تهران مصادف است با رونمایی از جام جهانی اکثر کشورهایی که سهمیه حضور در جام جهانی را کسب کردند و تا چند روز دیگر در قطر به میدان می روند. این حادثه برای رضایت کافی است; سرانجام این جام ارزشمند با تمامی پروتکل های امنیتی وارد ایران شد و لو رفت.

این مراسم با حضور چند بازیکن قدیمی و اعضای تیم FS و شهرداری تهران برگزار شد اما همه چیز طبق برنامه پیش نرفت. پروتکل های رونمایی از جام فیفا به درستی رعایت نشد و در نهایت یک اتفاق زشت رخ داد که مایه شرمساری بود.

شنیده ها حاکی از آن است که برخلاف عرف همیشگی جواد حبانی مجری این برنامه از جمع زیادی از پیشکسوتان فوتبال خواسته است که روی صحنه بیایند و با موندیال عکس بگیرند! ناگهان چنان ازدحام وحشتناکی برپا شد که نماینده فیفا در اقدامی بی سابقه تصمیم گرفت جام را در چمدان مخصوص گذاشته و محل را ترک کند! او احتمالا فکرش را هم نمی کرد که چنین اتفاق برنامه ریزی نشده ای در ایران رخ دهد، کشوری که مدعی بود می تواند بخشی از جام جهانی را در قطر میزبانی کند.

حیانی پس از عصبانیت نماینده فیفا و گرفتن جام، فرار کرد. او ابتدا از دعوت همه امتناع کرد و گفت که فکر می کند باید یکی یکی بیایند تا عکس یادگاری بگیرند. بالاخره وقتی دید خبرنگاران مقابلش خیلی خوشحال نیستند یکی دو بار گفت به هر حال دنیا روی من است به امید اینکه او را تنها بگذارم.

با این حال، چنین موضوعی را نمی توان به سادگی نادیده گرفت. در شرایطی که این جام در کشورهای مختلف بدون هیچ گونه بی نظمی و حاشیه ای کشف شد، در ایران غوغایی به پا شد که واکنش جنجالی نمایندگان فیفا را به همراه داشت. حال نیازی به زیر سوال بردن صداهایی نیست که در این حادثه از فرهنگ غنی ایرانی گلایه داشتند و به شرمندگی این حادثه اشاره کردند.

جواد حیانی در چنین فضایی آرام ننشست و در پایان شب با نوشتن متنی به این صحنه های عجیب واکنش نشان داد. او نه تنها در ابتدا از این اتفاق ابراز پشیمانی نکرد، بلکه آن را به «معجزه فوتبال» نسبت داد. در بیانیه جواد قبانی آمده است: به نظرم آنچه در برنامه رونمایی از جام جهانی دیده شد بسیار خوب بود. جمعی از خبرنگاران عزیز و پیشکسوتان فرهنگ و آداب تمام تلاش خود را کردند تا همه چیز درست باشد و بسیار منظم بود. لطفا تمام مراسم را تماشا کنید، نه چند دقیقه بعد از پایان، زیرا کل مراسم حدود 150 دقیقه طول کشید. از اول تا آخر مراسم هیچ مزاحمتی نداشت. که خبر بی نظمی مراسم منتشر شد. این هرگز درست نیست. وقتی رونمایی از جام جهانی که آخرین قسمت برنامه بود تمام شد. مردم و حاضران در سالن برای گرفتن عکس روی صحنه رفتند. البته اگر مرتبتر بیایند خیلی بهتر است، اما مشکلی نیست. نام او عشق به ورزش، فوتبال و جام جهانی است. در تمام دنیا این اتفاق می افتد. خود نماینده فیفا گفت ما این شور ملی را درک می کنیم و تقریباً همه جا این اتفاق می افتد. خبرنگاران عزیز دارند به وظیفه خود عمل می کنند… درست است اما جلوی محبت مردم را نمی توان گرفت. من هم می خواستم عکس بگیرم که نشد. آیا نمی خواهید با جام جهانی عکس بگیرید؟ آیا در بین 80 میلیون ایرانی کسی هست که دوست نداشته باشد با جام جهانی عکس بگیرد؟ باز هم تاکید می کنم که بله و قبول دارم که دوست دارم آخرین لحظات مراسم را ترتیب بدهم، اما نباید فقط چیزهای بدی ببینیم… آن موقع سازماندهی شده بودیم… و دوست دارم ندانم. عادت نکنید که فقط روی چیزهای بد تمرکز کنید. آیا به خاطر تجلیل از ده ها پیرمرد گیسوی فوتبال ایران در این برنامه است؟ جالب نبود؟ این مراسم حدود سه ساعت به طول انجامید. بسیار تمیز و عالی… 10 دقیقه آخر که رهبر ارکستر تمام شد. کمی از کار افتاده بود. وسط مراسم نشد. آخر مراسم بود… این شور ملی به ورزش و فوتبال و جام جهانی را با بی نظمی و بی فرهنگی مقایسه نکنید. این یک معجزه فوتبال بود.”

این بیانیه دومین فرار جواد حطانی پس از خجالت در مراسم برج میلاد بود. آیا می توان یک رویداد 90 دقیقه ای را برنامه ریزی کرد و اعلام کرد، همه چیز به مدت 80 دقیقه به خوبی پیش برود و سپس در 10 دقیقه کل رویداد از هم بپاشد و آن را موفقیت نامید؟ اصولا جواد حبانی که مدعی مطالعات زیادی در زمینه های مختلف است با چه تفکر و تعبیری به این نتیجه رسیده که 10 دقیقه آشوب چیزی نیست و باید دو ساعت و 50 دقیقه تماشا کرد و چشمان خود را ببندید. تا فاجعه اصلی؟ آیا جواد حیانی قبول می کند که در مورد یک مسابقه فوتبال 90 دقیقه ای که از دقیقه 80 تماشاگران شورش می کنند، بازی را متوقف می کنند تا داور توپ را بگیرد و زمین را ترک کند، به عنوان موفقیت صحبت کند و بگوید چون 80 دقیقه همه چیز خوب است، او آنجا نیست، پس باید 10 دقیقه آخر را نادیده گرفت؟ معلوم نیست چه منطقی پشت این گفته است و چگونه او از «پادشاهی روی سرم» به «عشق باورنکردنی و مردمی به فوتبال» به شکلی آشفته و شرم آور رسیده است.