بدون شک می توان گفت که ربات های دارای عقل و احساسات جزء جدایی ناپذیر زندگی آینده بشر هستند. اخیرا آژانس پروژه های تحقیقاتی دفاعی پیشرفته آمریکا با نام اختصاری دارپا موفق به تولید ربات های بسیار پیشرفته ای شد که سوالات زیادی را در مورد ربات ها در سراسر جهان ایجاد کرد.
البته باید در نظر داشته باشیم که هنوز تا ساخت ربات های انسان نما فاصله داریم، اما باید با این واقعیت روبرو شویم که هیچ زمانی از این سوال بزرگ دور نبوده ایم که آیا واقعاً آماده پذیرش روبات در زندگی روزمره هستیم؟
آیا ما آماده پذیرش روبات در زندگی روزمره خود هستیم؟
همین هفته گذشته، دفتر شینزو آبه، وزیر امور خارجه ژاپن، برنامه های جاه طلبانه خود را برای یک انقلاب روباتیک فاش کرد که به گفته آنها انقلابی در ژاپن در دهه های آینده ایجاد خواهد کرد. جالب است که اولین المپیاد رباتیک در سال 2020 برگزار می شود و این نشان دهنده تأثیر حضور ربات ها در زندگی انسان است.
از طرفی همانطور که گفته شد اخیراً حوزه صنعت رباتیک شاهد حضور ربات های بسیار پیشرفته ای بوده است، به عنوان مثال رباتی که به تازگی در پاریس طراحی شده است که می تواند آسیب های جسمی را درمان کند. این ربات به راحتی می تواند نحوه ترمیم پای شکسته را یاد بگیرد و پس از درمان به سفر خود ادامه دهد.
با در نظر گرفتن این موضوع، به راحتی می توان فرض کرد که در آینده شاهد ربات های صنعتی بیشتری خواهیم بود که جایگزین کارگران فعلی در بخش های مختلف صنعت می شوند تا افراد بتوانند به جای انجام کارهای اولیه، تحقیقات و پیشرفت بیشتری داشته باشند.
اما هرچه بیشتر شاهد پیشرفت روبات‌ها باشیم، با نگرانی‌های بیشتری مواجه خواهیم شد. به عنوان مثال، نمی توان این واقعیت را نادیده گرفت که اگر ربات ها جایگزین کارگران در کارخانه ها شوند، چه اتفاقی برای کارگران می افتد؟ سوال مهم دیگری مطرح می شود: تا چه حد باید به ربات ها آزادی عمل داد؟
در اوایل تابستان امسال، سازمان ملل متحد جلسه ای غیررسمی برگزار کرد تا درباره میزان فعالیت روبات های مرگبار در میدان جنگ تصمیم گیری کند. بیشتر بحث ها در مورد قدرت روبات ها در تصمیم گیری های مرگبار بوده است.
البته این سوالات و سوالات جدید نیستند و در گذشته نیز مطرح شده اند، اما همانطور که گفته شد پیشرفت های تکنولوژیکی در ساخت ربات باعث نگرانی های بیشتری شده است. اگر به خاطر داشته باشید در اوایل دهه 70 با پیدایش ایده خودروهای بدون راننده این نگرانی وجود داشت که حضور این خودروها بر اقتصاد چه تاثیری خواهد داشت و از سوی دیگر جان انسان ها تا چه حد خواهد بود. از این خودروها محافظت می شود؟
در سال 1972، Marcia Levi مقاله جالبی در مورد خودروهای هوشمند منتشر کرد.
بخشی از مقاله وی در مورد کنترل هوشمند ترافیک (IVHS) به شرح زیر است: رایانه ها باید در تمام زمینه های رانندگی استفاده شوند، چراغ های راهنمایی باید مکانیزه شوند و حتی رانندگی باید به ربات ها سپرده شود.
نقشه مسیر نیز در کنترل پنل نمایش داده می شود و مسیر مربوطه توسط کامپیوتر به راننده اعلام می شود. با در نظر گرفتن این موضوع، مسافر به راحتی می تواند در حین رانندگی از مناظر لذت ببرد یا در حین رانندگی به خواب رفته و خسته شود. استفاده از ربات ها به خودروها کمک می کند تا با سرعت خاصی در خیابان از سپر به سپر دیگر حرکت کنند.
اما به نظر می رسد که یک سیستم هوشمند کنترل ترافیک راه درازی برای رسیدن به این هدف در پیش دارد. از سوی دیگر هیچ تضمینی برای کاهش تعداد مسافران مجروح در تصادفات وجود ندارد. تداخل راننده در هنگام رانندگی با علائم و پیام های رایانه ای را نمی توان نادیده گرفت. تصور کنید یکی از کامپیوترهای موجود در سیستم هوشمند کنترل ترافیک در حین کار معلق باشد، در این صورت حتی نمی توانید بزرگی فاجعه را تصور کنید!
در مجموع نمی توان جلوی پیشرفتی را که در پیش داریم را فقط به خاطر ترس از خطرات احتمالی گرفت و از طرفی امروز هم از ایده کنترل هوشمند ترافیک که برای مردم به تمسخر گرفته شده است عقب نمانده ایم. 20 سال گذشته
در پایان این سوال پیش می آید که آیا واقعاً مایلیم از ترس خود خلاص شویم و آماده پذیرش روبات ها در زندگی روزمره خود باشیم؟
منبع: فارنت