داستان از حاشیه تالاب جازموریان شروع شد. در جایی که برخی حتی شناسنامه ندارند، با طلوع آفتاب از خواب بیدار می شوند و زمانی که خورشید محو می شود و در تاریکی فرو می رود، می خوابند تا فردا دوباره همان کار را انجام دهند. کسانی که نان را روی زمین و در خاک و ماسه می پزند و با چای می خورند تا سختی سنگ ها کم شود.
کسانی که تنها دارایی شان یک گونی آرد و 50 هزار تومان پول است، حتی اگر استاد این حقوق را بدهد یا ندهد! ارباب کیست که شترهایش را به مردم این منطقه می دهد تا چرا کنند و در آخر با کیسه ای آرد به آنها بپردازد.
ساکنان حاشیه ای تالاب خشک شده جازموریانا چیزی از زندگی نمی دانند. حتی دستشویی هم ندارند، حمام هم ندارند. آنها چندین دیگ دارند که در آن می پزند، لباس می پوشند و شیر می دهند. کودکان با زباله و سطل های خالی بازی می کنند و در حوضچه های مزرعه شنا می کنند!
آنها حتی نمی دانند چگونه از 1 تا 10 بشمارند، چه برسد به اینکه به مدرسه بروند و اصول زندگی را یاد بگیرند.
این مورد توسط سازنده هشتگ “Jazmorianac is not only” اشاره شده است. سروش سلوطیان که امروز به عنوان یک فعال اجتماعی مانند فرشته نجات پروانه های کوچک در لبه باتلاقی خشک شده است.
«جازموریان تنها نیست» هشتگی برای نجات کودکان از بی هویتی اجتماعی و بیماری است. هدف از این هشتگ نشان دادن کپرنشی در عصر مدرن است، این برای جلب توجه ایرانیان به گوشه ای دورافتاده از استان کرمان و مرز سیستان و بلوچستان است که فرزندانشان زیر لباس های رنگارنگ و چهره های زیبا دچار انواع بیماری ها می شوند. نقص دارند و حتی صدایی هم ندارند زیرا نمی دانند زندگی فراتر از آن چیزی است که آنها می بینند و جهان گسترده تر از آنچه تصور می کنند.