مطالعه‌ای که در سال ٩١ انجام شده نشان می‌دهد سطح تنبلی در میان تهرانی‌ها حدود ٢٠ درصد بوده است. آمارهای سازمان بهداشت جهان در همان سال‌ها می‌گوید ٣٧ درصد ایرانیان بالغ دچار تنبلی هستند و فعالیت کافی ندارند که در مقایسه با آمار کشورهای منطقه چندان بالا به نظر نمی‌رسد. کارنامه زنان در این زمینه بدتر است.
در حالی که تعداد مردان تنبل به ٢٧ درصد از کل مردان می‌رسد، این عدد برای زنان حدود ۴٧ درصد است.
در بازار کار نیز بر اساس آخرین آمار ۴١ درصد از افراد در سن کار در ایران، شاغلند یا در جستجوی شغل هستند. علت این امر به مسئله مشارکت زنان در بازار کار برمی‌گردد. بخش عمده‌ای از زنان ایرانی که در سن کار قرار دارند، شغلی ندارند و به دنبال شغل نیز نیستند.
طبق آخرین آمارها نرخ مشارکت مردان در بازار کار ایران به ٧٠ درصد می‌رسد اما نرخ مشارکت زنان تنها ١۶ درصد است.
اگر مقصود خود از تنبلی را به تعریف سازمان جهانی بهداشت محدود کنیم، سطح تنبلی ایرانی‌ها از کشورهای توسعه یافته بالاتر نیست. در مقایسه با کشورهای نفتی منطقه نیز ایرانی‌ها کمتر تنبل‌اند.
در بازار کار نیز کیفیت ساعات کاری یا نرخ مشارکت در ایران متاثر از دلایل بنیادین دیگری است و نمی‌توان آن‌ها را مصداق تنبل بودن ایرانیان تلقی کرد.