مذاکرات ایران با 1 + 5 مستقیماً تحت تأثیر پرونده ایران با ایالات متحده است. لازم به ذکر است که برنامه هسته ای ایران مسئله ای جدا از حاکمیت انقلابی ایران نیست. این دولت ، در چارچوب نگرشهای ایدئولوژیک خود ، می کوشد تجدید نظر در اصول حاکم بر روابط بین الملل را به عنوان یک هدف انقلابی ارائه دهد. با این حال ، حتی قدرت های بزرگ جهان از جمله چین و روسیه نیز نظرات مختلفی در مورد این موضوع دارند. دو کشور علی رغم همجواری با تهران و توافقات و معاهدات استراتژیک ، به خوبی می دانند که تهران با جهت گیری های ایدئولوژیکی خود نمی تواند یک شریک استراتژیک مسکو و پکن در سیستم بین الملل باشد. شعار 40 ساله جمهوری اسلامی در این دوره نشان داد که ایران در سیاست خارجی خود ادعا کرده است که با هرگونه تسلط و تسلط بر سیستم بین الملل توسط قدرت های بزرگ روبرو می شود. موضوعی که مبنای تعریف جمهوری اسلامی ایران در این چهل سال قرار گرفت.
جمهوری اسلامی ایران ، با توجه به فشارهای بین المللی ناشی از پرونده هسته ای ، اگر بخواهد مطابق خواسته های ایالات متحده باشد ، باید از محتوای انقلابی و ادعاهای ناشی از آن در طی چهار دهه گذشته ، به ویژه آخرین مورد خلاص شود. سه دهه در این حالت ، جمهوری اسلامی ایران از هیبت انقلابی خود چشم پوشی می کند و همچنان تفاهم نامه ، توافق نامه ها ، معاهدات و قوانین نظام بین الملل را به عنوان یک شرکت کننده عادی مانند سایر شرکت کنندگان در اقشار مختلف نظام بین الملل قبول می کند. پذیرش چنین چیزی برای ایران انقلابی بسیار دشوار است.
نکته دوم این که ایران راهرویی از نظم نوین جهانی آینده در تقاطع اراده قدرت های بزرگ و رقابت آنها در فلات ایران یا هلند جدید است. با توجه به آنچه اکنون گفته می شود ، ایالات متحده در کنار سایر قدرت های بزرگ در رقابت با یکدیگر در شکل گیری نظم جدید جهانی اتفاق نظر دارند. بنابراین ، در سطح تحلیل دوم ، این همکاری ، اگرچه رقابتی است ، اما به پرونده هسته ای ایران مربوط می شود.
سوم ، مذاکره کنندگان برجسته ایران تصمیم گیرندگان اصلی نیستند. در ایران سیاست خارجی مانند بسیاری از کشورهای جهان توسط قوه مجریه تعیین می شود. اما تفاوت در این است که توده مردم نسبت به قوه مجریه پاسخگو هستند و تصمیم گیرندگان اصلی مسئولیتی در قبال اقدامات انجام شده ندارند. بنابراین ، به دلیل تغییر دولت ها ، سیستم تصمیم گیری موجود روند تصمیم گیری خود را دنبال می کند ، اما دستگاه مذاکره در قوه مجریه افراد را تغییر می دهد ، زمینه های تکرار پرونده هسته ای از نقاط اصلی شماره. ایران و احزاب برجامی را بازیابی می کند. به این دلیل که دستگاه دیپلماسی تصمیم گیرنده نیست ، بلکه با تغییر دیپلمات ها و تیم مذاکره کننده بر اساس تصمیم گیری توسط جمهوری اسلامی ، که البته محصول نگرش های انقلابی و ایدئولوژیک است ، زمینه های آشفتگی دیپلماتیک دوباره فراهم می شود. دولت روحانی و آمدن دولت اصلی البته باید بگوید که این آشفتگی نیز بر آن تأثیر می گذارد.
در سطح تحلیل چهارم ، ایالات متحده نیز دریافت که ایران انقلابی نمی خواهد مواضع انقلابی خود را کنار بگذارد. به همین دلیل ، فشار بین المللی بر ایران را کاهش نداده است و تنها در تلاش است تا زمینه های مناسبات نزدیک شدن با سایر متحدان و اخراج کشورهای نزدیک به ایران را به میز مذاکره فراهم کند تا فشارها بر ایران افزایش یابد. بنابراین هزینه افزایش این دور از فشار بر ایران ، نه فقط ایالات متحده. پس از حداکثر فشار از سوی دولت ترامپ ، بایدن در تلاش است تا روابط خود را با متحدان خود و همچنین رقبای خود بر سر تهران ، در الگوی قدرت هوشمندانه آمریکایی و دکترین بازیگر مادر بالغ افزایش دهد.
این بار نشان می دهد که آمریکایی ها به دنبال انتقال ایران از مذاکرات وین به برجام پلاس هستند. تصویب این امر توسط ایران و دولت سیزدهم انقلابی البته از نظر سیاست داخلی هزینه های زیادی خواهد داشت. از آنجا که س itال مهمی در مورد سیستم تصمیم گیری ، نهادهای فراملی و رهبری جمهوری اسلامی مطرح می شود ، چگونه ایران می تواند در طول مذاکرات و در دوره آقای رئیسی از مواضع انقلابی خود منحرف شود؟ و هزینه تحریم های چندین ساله مردم در گذشته به دلیل مخالفت با مذاکرات؟ مشکلی که در میان مدت و بلند مدت می تواند بسیار چالش برانگیز باشد.
310311