به احتمال زیاد با سندرم پیش از قاعدگی (PMS) آشنا هستید که حدود ۷۵ درصد خانم‌ها دچار برخی علائم‌اش می‌شوند: مجموعه‌ای از موارد جسمی و روانی که ناشی از تغییرات هورمونی است و اغلب طی ده روز منتهی به قاعدگی رخ می‌دهند.
بعضی علائم PMS شامل اینها است: کج‌خلقی، تحریک‌پذیری و اضطراب که متاسفانه در جامعه با آن شوخی‌های نادرستی هم می‌کنند.
اما موضوع صحبت ما چیز دیگری به نام PMDD است که نامش «اختلال ناخوشی پیش از قاعدگی» است. حالتی بسیار شدید‌تر از PMS که علائم شایع آن به‌این شرح است:
– خُلق افسرده همراه با احساس بی‌ارزشی یا ناامیدی.
– افزایش اضطراب و احساس تنش.
– تحریک‌پذیری، گریه‌های بی‌دلیل و حساسیت بالا نسبت به رد شدن توسط دیگران.
– تغییر اشتها، و به‌ویژه پرخوری.
– تغییر در الگوی خواب: کم‌خوابی یا پُرخوابی.
– احساس استیصال یا عدم داشتن کنترل بر خویشتن.
– برخی علائم جسمانی مانند: تورم و دردناک بودن پستان، سردرد، درد مفاصل یا عضلات و همچنین نفخ.
اغلب مبتلایان «اختلال ناخوشی پیش از قاعدگی» (که به آن اختلال ملال یا دیسفوریای پیش از قاعدگی هم می‌گویند)، معمولا طی یک هفته‌ی منتهی به قاعدگی دچار اُفت قابل توجه در عملکرد‌های شخصی (مثلا در محل کار یا در موقعیت‌های اجتماعی) می‌شوند.
البته داشتن این علائم لزوما به این معنی نیست که شما مبتلا به PMDD هستید. لطفا توجه کنید که فقط حدود ۱.۵ درصد خانم‌ها دچار این وضعیت هستند و ضمنا باید حداقل پنج مورد از علائم گفته شده را در اغلب روزهای پیش از قاعدگی طی یک سال گذشته داشته باشید. در نهایت تشخیص توسط پزشک و بعد از گرفتن شرح حال و معاینه انجام می‌شود.
آیا درمان در دسترس است؟
«اختلال ناخوشی پیش از قاعدگی» یک وضعیت جدی و مزمن است. ممکن است پزشک با توجه به شدت مشکل از برخی دارو‌ها کمک بگیرد. در کنار آن تغییر رژیم غذایی و کاهش مصرف شکر، نمک، کافئین و الکل به کمتر شدن علائم کمک می‌کند.
در کنار آن ورزش منظم و برخی مکمل‌ها (مانند منیزیوم، کلسیم و ویتامین B6) می توانند کمک‌کننده باشند.
علی‌اصغر هنرمند