سندرم کوشینگ (پرکاری غدد فوق کلیوی) یکی از بیماری هایی است،
که افزایش ناگهانی کورتیزول بیش از حد و هورمون استرس تاثیر قابل توجهی بر هر قسمت بدن سگ دارد،
به همین علت ممکن است برای دامپزشک شما به راحتی قابل تشخیص نباشد زیرا علائم آن اغلب با سایر بیماری ها مشترک است.
دستگاه غدد درون ریز، سیستمی متشکل از غدد است که هورمون ها را در بدن تولید و ترشح می کند، یکی از این هورمون ها کورتیزول است.
در سطح طبیعی، کورتیزول وظایف مفیدی را ، از جمله کمک به افراد در پاسخ دهی به استرس و تعدیل سیستم ایمنی بدن انجام می دهد،
اما کورتیزول بیش از حد در بدن می تواند آسیب های بسیاری را منجر شود.
وضعیتی که همراه با اضافه شدن کورتیزول باشد به صورت پزشکی به عنوان بیماری کوشینگ شناخته می شود و یکی از رایج ترین اختلالات غدد درون ریز است که بر روی سگ ها تاثیر می گذارد.
بیماری کوشینگ در سگ ها زمانی ایجاد می شود که بدن کورتیزول را بیش از حد تولید کند.
بیماری کوشینگ در سگ به طور کلی بر روی افراد میانسال و یا سنین بالاتر تاثیر می گذارد.
در هر سنی، مقادیر بالای مصرف داروهای استروئیدی و یا مصرف این داروها برای مدت زمان طولانی، علائم مشابهی را ایجاد می کنند.
نشانه های بیماری کوشینگ در سگ ها
تمام علائم ذکر شده در یک بیمار مشاهده نمی شود .همچنین بسیاری از علائم نیز ممکن است با سایر بیماری ها همراه باشد.
برای تشخیص اینکه یک سگ مبتلا به بیماری کوشینگ است یا خیر، دامپزشک نه تنها به نشانه های سگ، بلکه باید به نتیجه چندین آزمایش تشخیصی نیز توجه کند.
علائم رایج مرتبط با بیماری کوشینگ در سگ ها
1. افزایش احساس تشنگی
افزایش یا مصرف بیش از حد ناگهانی آب. از آنجایی که گاهی اوقات تشخیص اینکه آیا سگ تشنه است و یا فقط احساس تشنگی دارد دشوار است، یک فرمول است که ممکن است به شما کمک کند.
مصرف روزانه آب معمولی باید ( 140 برابر وزن بدن سگ در کیلوگرم 0.75 ) باشد.
هر حجم بالاتری از عددی که این فرمول به ما می دهد احتمال زیاد تنها احساس تشنگی است.
2. ادرار شدید یا بیش از حد
که اغلب غیر قابل کنترل، و یا غیر قابل آموزش به نظر می رسد.
به طور معمول، یک سگ بالغ بین 20 تا 40 میلی لیتر ادرار در هر کیلوگرم وزن بدن در روز تولید می کند.
تولید ادرار بیش از 45 میلی لیتر در هر کیلوگرم وزن بدن در روز، با این تشخیص سازگار است.
3. افزایش اشتها
اغلب شامل خوردن زباله، سرقت مواد غذایی، محافظت از مواد غذایی و التماس برای مواد غذایی ظاهر می شود.
اشتهای شدید سگ مبتلا به کوشینگ اغلب همراه با افزایش وزن یا کاهش وزن می باشد.
اجتناب از ورزش و بازی
اغلب زمانی که سگ به طور معمول پر انرژی و بازیگوش بوده است.
گاهی اوقات ضعف ممکن است در پاهای عقبی تشخیص داده شود، و باعث جلوگیری از پریدن سگ بر روی مبلمان و یا مردم شود،
در حالی که قبل از آن این کار برای او آسان بوده است.
سگهای مبتلا به کوشینگ سعی دارند بر روی سطوح خنک دراز نکشند، در حالی که به سرعت نفس نفس می زنند.
نشانه های فیزیکی بیماری کوشینگ در سگ
-
افزایش تشنگی و ادرار -
شب ادراری و یا ادرار ناخواسته و بدون کنترل -
افزایش گرسنگی -
افزایش نفس نفس زدن -
شکم بزرگ شده و باد کرده -
چاقی -
توده های چربی بر روی گردن و شانه -
از دست دادن مو و یا رشد آهسته مو ها -
کمبود انرژی -
ضعف عضلانی -
ناباروری -
تیره شدن پوست -
پوست نازک -
کبودی -
خستگی مفرط -
افزایش اشتها -
افزایش ناگهانی وزن -
عدم خواب مناسب -
بی میلی جنسی در سگ ماده -
کوچک شدن بیضه ها -
تیره شدن پوست -
ظهور ناگهانی جوش های سر سیاه بر روی پوست -
بخش های سخت و سفید، بر روی پوست، آرنج ها و غیره (همراه با بیماری calcinosis cutis)
انواع بیماری کوشینگ در سگ ها
بسیاری از سگ ها به این بیماری مبتلا می شوند.البته که انسان ها نیز می توانند به این بیماری مبتلا شوند.
دو نوع اصلی بیماری کوشینگ وجود دارد که سگ ها را تحت تاثیر قرار می دهد:
1. تومور های هیپوفیزی
شایعترین علت کوشینگ در سگ ها یک تومور خوش خیم (غیر قابل شیوع) هیپوفیز است. به ندرت، پیش خواهد آمد که تومورهای هیپوفیز ممکن است بدخیم باشند.
هنگامی که بیماری کوشینگ سگ به دلیل مشکلات غده هیپوفیز توسعه می یابد، این بیماری به نام کوشینگ وابسته به هیپوفیز (PDH) نامیده می شود.
هیپوفیز مسئول تقریبا 80 تا 85 درصد موارد حاد کوشینگ دردناک در سگ ها است.
2. تومور آدرنال
تومور درون غده آدرنال (hyperadrenocorticism وابسته به آدرنال یا ADH) مسئول 15 الی 20 درصد دیگر موارد طبیعی بیماری کوشینگ در سگ ها است.
در مورد تومورهای آدرنال به یک اندازه احتمال خوش خیم یا بدخیم بودن وجود دارد.
نوع دیگری از بیماری کوشینگ نیز به دلیل تجویز بیش از حد (دوز بالا یا دراز مدت) داروهای کورتیکواستروئید می تواند در سگ ها ایجاد شود.
این داروها معمولا برای درمان آلرژی، اختلالات ایمنی و برخی انواع سرطان ، کاهش التهاب و یا به عنوان درمان جایگزینی برای سطح کورتیزول پایین استفاده می شوند.
اگر بیماری کوشینگ به دلیل مصرف دارو ایجاد شده باشد با متوقف کردن یا کاهش دارو قابل درمان است.
تشخیص بیماری کوشینگ در سگ
برای تشخیص بیماری کوشینگ در سگ ها، دامپزشک شما در ابتدا باید یک گزارش درباره سابقه سلامتی سگ تهیه کند و سپس یک معاینه کامل فیزیکی انجام دهد.
فعالیت های آزمایشگاهی پایه مانند آزمایش ترکیبات شیمیایی خون، شمارش کامل سلول های خونی، معاینه مدفوع و آزمایش ادرار، نیز در ادامه باید انجام شوند.
روش اول تشخیص کوشینگ در سگ
اگر بر اساس این ارزیابی اولیه، دامپزشک شما متقاعد شود که بیماری کوشینگ دلیل بسیاری از نشانه های بیماری سگ شماست، سپس باید آزمایشاتی را انجام دهید که برای تشخیص دقیق بیماری لازم است.
اولین آزمایش اغلب میزان کورتیزول ادرار است و نسبت کراتینین است. اگر نتایج آزمایش طبیعی باشد، سگ شما احتمالا بیماری کوشینگ را ندارد.
اگر سگ شما دارای مقادیر بالایی از کورتیزول ادرار و نسبت کراتینین بالا باشد، آزمایش های بیشتری نیاز است ، چرا که شرایط بسیاری می توانند منجر به پیدایش این وضعیت شوند.
شایع ترین آزمایش که برای تشخیص بیماری کوشینگ در سگ ها استفاده می شود، تست سرکوب دگزامتازون (LDDST) است.
نمونه خون برای اندازه گیری سطح کورتیزول پایه سگ گرفته شده و سپس مقدار کمی دگزامتازون تزریق می شود. سطح کورتیزول خون چهار و هشت ساعت پس از مصرف دگزامتازون اندازه گیری می شود.
تزریق دگزامتازون در یک سگ طبیعی، مانع از ترشح هورمون ای است که ترشح کورتیزول را تحریک می کند و منجر به کاهش میزان کورتیزول در گردش می شود. در یک سگ با بیماری کوشینگ، کورتیزول سرکوب نمی شود.
روش دوم تشخیص کوشینگ در سگ
دومین روش آزمون تحریک CRH است.این آزمایش به تشخیص بین بیماران مبتلا به غده های هیپوفیز و افرادی که مبتلا به سندرم ACTH یا تومورهای آدرنال و ترشح کورتیزول هستند، کمک می کند.
به بیماران CRH تزریق می شود،که هورمون آزاد کننده کورتیکوتروپین است. که باعث می شود که هیپوفیز ACTH را ترشح کند.
بیماران مبتلا به غذه های هیپوفیز معمولا افزایش سطح ACTH و کورتیزول را تجربه می کنند. این پاسخ به ندرت در بیماران مبتلا به سندرم ACTH دیده می شود و عملا در بیماران مبتلا به تومورهای آدرنال ترشح کورتیزول هیچگاه دیده نمی شود.
روش سوم برای تشخیص کوشینگ در سگ
تصویر برداری رادیولوژیک از غدد مغزی است.آزمایشات تصویربرداری اندازه و شکل غده هیپوفیز و آدرنال و اینکه آیا تومور وجود دارد یا خیر را نمایش می دهند.
رایج ترین اسکن CT (توموگرافی کامپیوتری) و MRI (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی) است. سی تی اسکن یک مجموعه از تصاویر متقاطع از یک قسمت بدن را تولید می کند.
MRI همچنین تصاویری از اندام های داخلی بدن را تولید می کند اما بدون قرار گرفتن بیمار پر معرض تابش ، یونیزه نمی شود.
روش های تصویر برداری برای پیدا کردن تومور پس از اینکه تشخیص داده شد استفاده می شوند.
تصویربرداری برای تشخیص سندرم کوشینگ استفاده نمی شود، زیرا تومورهای خوش خیم، گاهی اوقات به نام “incidentalomas”، معمولا در غده هیپوفیز و غده فوق کلیه مشاهده می شوند.
این تومورها هورمون هایی را که به سلامت آسیب می رساند تولید نمی کنند و از بین نمی روند، مگر اینکه آزمایشات خون نشان دهند که این تومور ها علت علائم هستند.
در مقابل، تومورهای هیپوفیز توسط تصویربرداری در تقریبا 50 درصد از بیماران شناسایی نمی شوند که در نهایت به جراحی هیپوفیز برای سندرم کوشینگ نیاز دارند.
روش چهارم تشخیص کوشینگ در سگ
روش دیگر تشخیص بیماری کوشینگ نمونه برداری از سینوس پتروزال(نزدیک به استخوان ) می باشد.
این آزمایش همیشه مورد نیاز نیست، اما در بسیاری از موارد، بهترین راه برای جدا کردن هیپوفیز از علل نابجایی سندرم کوشینگ است.
نمونه هایی از خون از سینوس های پتروزال، و رگهای که هیپوفیز را تخلیه می کنند، با معرفی کاتتر از طریق رگ هایی در ناحیه فوقانی ران / کشاله ران، با بیهوشی موضعی ، گرفته می شوند.
برای تایید موقعیت صحیح کاتترها، اشعه ایکس نیز استفاده می شود.
اغلب CRH، هورمونی که باعث تخریب هیپوفیز ACTH می شود، در طول این آزمایش برای بهبود دقت تشخیصی داده می شود.
سطوح ACTH در سینوس های پتریال اندازه گیری می شود و با مقادیر ACTH در رگ ساعد مقایسه می شود.
سطح ACTH در سینوس های پتروزال بالاتر از رگ ساعد نشان دهنده حضور غده های هیپوفیز است؛ سطوح مشابه سندرم اکستروژن ACTH را نشان می دهد.
متاسفانه، هیچ یک از آزمون های تشخیصی برای بیماری کوشینگ در همه موارد قطعی نیست.
دامپزشکان ممکن است نیاز به آزمایش تحریک ACTH داشته باشند و یا یک سونوگرافی شکمی انجام دهند تا مشخص شود که آیا سگ به بیماری کوشینگ مبتلا است یا خیر،
و اگر مبتلا باشد، آیا دلیل ابتلای او PDH یا ADH است. سونوگرافی شکم و اشعه ایکس قفسه سینه نیز می تواند در تشخیص میزان گسترش تومور مفید باشد.
بیشتر بخوانید: بیماری عفونی در سگ سانان به نام هپاتیت (ICH)
درمان بیماری کوشینگ (پرکاری غدد فوق کلیوی) در سگ
بیماری کوشینگ یک بیماری آهسته پیشرونده است (طی چند ماه تا چند سال) و درمان طولانی مدت دارد.
صاحب سگ باید مطلع باشد که چگونه علائم نشان می دهند که بیماری در حال پیشرفت است و نیاز به درمان دارد.
نظارت منظم توسط یک دامپزشک برای شناسایی مشکلات در حال پیشرفت، ضروری است و باید فشار خون، آزمایش ادرار (برای عفونت) و غلظت پروتئین ادرار بررسی شوند.
درمان بیماری کوشینگ در سگ که به علت سوء مصرف داروهای کورتیکواستروئید پیشرفت می کند نسبتا ساده است.
در حالی که سگ ها باید این دارو ها را به آرامی و تحت مراقبت دامپزشکان،کنار بگذارند.
قطع ناگهانی و سریع این داروها ممکن است منجر به ایجاد یک وضعیت تهدید کننده و بحرانی شود و زندگی سگ به خطر بیفتد.
سگ های که نشانه های خفیف بیماری کوشینگ ناشی از هیپوفیز دارند ممکن است نیاز به درمان فوری نداشته باشند،
اما باید دقیقا تحت بررسی قرار گیرند تا تعیین شود چه زمانی برای درمان آنها مفید خواهد بود.
به طور کلی، درمان باید زمانی شروع شود که یک سگ نشانه های خطرناکی دارد و یا برای خود سگ و صاحب او مشکلاتی بوجود آورد.
این نشانه ها ممکن است شامل فشار خون بالا، افزایش پروتئین ادرار، نسبت کراتینین بالا (شواهدی از آسیب کلیه)، عفونت های مکرر، ادرار های ناخواسته، نیاز به به بلند شدن از خواب در اواسط شب برای ادرار کردن، ناتوانی در ورزش و نفس نفس زدن بیش از حد.
یافته های غیر طبیعی معاینه فیزیکی یا اختلالات آزمایشگاهی که ممکن است نیازمند درمان سریع باشند عبارتند از:
-
فشار خون بالا (فشار خون بالا) که با درمان ساده بهبود نمی یابد -
عفونت مجدد پوست و یا دستگاه ادراری -
افزایش مقدار پروتئین از دست رفته در ادرار که نشان دهنده پیشرفت آسیب کلیه است.
اگر این علائم وجود نداشته باشد یا علائم سگ خفیف باشد، درمان هنوز لازم نیست. اما نظارت منظم و کامل توصیه می شود.
استفاده از داروی تریولواستن (Vetoryl) درمان کوشینگ در سگ
هنگامی که تصمیم به درمان بیماری کوشینگ ناشی از هیپوفیز گرفته می شود ، یک دامپزشک احتمالا تریولواستن (Vetoryl) را تجویز می کند.
این دارو می تواند عوارض جانبی جدی داشته باشد، بنابراین سگ حین مصرف آن باید تحت نظارت دامپزشک باشد.
تریولواستن ممکن است با سایر داروهای معمولی سگ تداخل داشته باشد، بنابراین این نکته مهم است که در مورد همه داروها و مکمل ها با دامپزشک خود صحبت کنید.
هنگامی که بیماری کوشینگ ناشی از تومور آدرنال تشخیص داده شود، احتمالا باید رادیوگرافی قفسه سینه و احتمالا CT اسکن یا MRI انجام شود تا بدن برای هر گونه گسترش متاستاتیک بیماری مورد بررسی قرار گیرد.
اگر هیچگونه متاستازی در بدن سگ دیده نشود، سگ اغلب به مدت چند ماه برای کاهش تومور دارو (تریلوستن) داده می شود و سپس برای برداشتن آن عمل جراحی انجام می شود.
برخی از صاحبان سگ ها همچنین طب مکمل های طبیعی یا جامع را برای تکمیل درمان در نظر می گیرند. قبل از اضافه کردن هر مکمل به رژیم غذایی سگ، باید با دامپزشک او مشورت کنید.
درمان طبیعی برای بیماری کوشینگ عبارتند از:
-
قاصدک – به عنوان چای، و یا خیسانده ، قاصدک به طور بالقوه می تواند در برخی موارد عملکرد آدرنال را عادی کند و به بهبود برخی از مشکلات مربوط به کبد و کلیه کمک کند. -
ملاتونین – ملاتونین برای جلوگیری از تولید بیش از حد آروماتاز و هیدروکسیلاز، دو آنزیم درگیر در تولید کورتیزول یافت شده است. -
شیر خشخاش – شیر خردل یک گیاه گلدار است که اغلب به عنوان یک درمان مؤثر برای مشکلات کبدی مورد استفاده قرار می گیرد. کورتیزول می تواند بر کبد تاثیر بگذارد، که باید در طول زمان برای مقابله با سکته ناگهانی در اثر هورمون استرس، کار کند. -
S-adenosyl methionine (SAMe) – SAMe ترکیب طبیعی ایجاد شده در کبد است و می تواند به عملکرد طبیعی کبد کمک کند.
برای پیامد های بیماری کوشینگ ، دامپزشک شما می تواند سعی کند از تجویز استروئیدها استفاده کند یا روش دیگری را برای درمان بیماری پیدا کند.
زندگی با بیماری کوشینگ و کنترل آن
اگر سگ شما برای بیماری پرکاری غدد فوق کلیوی تحت درمان با تریلوستن قرار گیرد، باید برای ادامه زندگی حیوان خانگی خودتان مراقب باشید.
شما باید به هرگونه واکنش و پاسخ نامطلوب به این داروهای قوی باشید آگاه باشید.
نشانه های معمول یک واکنش نامطلوب عبارتند از: کمبود انرژی، ضعف، عدم اشتها، استفراغ، اسهال و گاهی اوقات مشکل در راه رفتن.
اگر هر یک از این عوارض جانبی رخ دهد، باید فورا با دامپزشک تماس بگیرید و دارو را تحت نظارت او قطع کنید.
به علت هزینه و خطرات مرتبط با استفاده از تریلوستن، اغلب توصیه می شود که به جای آن سطح کورتیزول خون سگ خود را تحت نظارت قرار دهید.
زیرا سگ شما می تواند در صورت پایین بودن سطح کورتیزول خون بسیار بیمار شود.
دامپزشک شما باید برنامه های منظم برای پیگیری و نظارت بر اثرات نامطلوب تریولوستین را تنظیم کند تا شما مطمئن شوید که سگ شما همچنان دوز مناسب دارو را دریافت می کند.
برنامه های مختلف متفاوتی هستند، اما شما پس از آنکه به فاز نگهداری و حفظ درمان رسیدید باید چندین بار در سال به دامپزشک خود مراجعه کنید.
اگر کوشینگ درمان نشود چه اتفاقی برای سگ می افتد؟
عواقب شدید عدم درمان بیماری کوشینگ معمولا نادر است و شامل موارد زیر می شود:
دیابت (Schnauzers ها به خصوص بسیار بیشتر از سایر نژاد ها در معرض ابتلا به دیابت هستند، بنابراین باید زودتر از سایر نژادها درمان شوند)
پاره شدن رباط صلیبی سر و گردن (معادل ACL پاره شده در انسان)
سگ مبتلا به بیماری کوشینگ پس از درمان چه مدت زنده خواهد ماند؟
در بیشتر مواقع سگ مبتلا به بیماری کوشینگ، نیاز به درمان دارد، اما می تواند برای چندین سال به راحتی زندگی کند.
میانگین امید به زندگی برای یک سگ با تومور آدرنال درمان شده 36 ماه است. برای سگ مبتلا به بیماری کوشینگ با تومور هیپوفیز درمان شده 30 ماه است.
کدام سگ ها در معرض احتمال ابتلای بیشتری به بیماری کوشینگ هستند؟
در حالی که بیماری کوشینگ ممکن است در هر لحظه از زندگی یک سگ اتفاق بیفتد، سگ های بین سنین بالا معمولا در سنین 10 یا 11 سالگی بیشتر از این بیماری رنج می برند.
بیماری کوشینگ ناشی از تومورهای غده فوق کلیه در سگ هایی که کمی بزرگتر هستند یعنی حدود 11 تا 12 سال از احتمال بیشتری برخوردار است.
بیماری کوشینگ ناشی از تومورهای غده آدرنال در سگ های نژاد بزرگ شایع هستند، در حالی که نژادهای کوچکتر احتمال بیشتری برای ابتلا به بیماری کوشینگ ناشی از تومورهای هیپوفیز دارند.
برخی از نژادهای سگ که به طور کلی دارای احتمال بیشتری برای بیماری کوشینگ هستند عبارتند از:
-
پودل -
یورکشایر تریر -
باکسر -
استفورد شایر بول تریر -
بوستون تریر -
بیگل -
داشهوند -
جک راسل تریر -
ژرمن شپرد -
سگ های ماده در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری کوشینگ قرار دارند.
جلوگیری مبتلا شدن سگ به بیماری کوشینگ
متاسفانه هیچ راهی برای جلوگیری از بیماری کوشینگ وجود ندارد.
اگر سگ شما در حال حاضر تحت یک دوره کورتیکواستروئیدها برای بهبود این وضعیت موجود باشد،
برای انتخاب یک جایگزین و یا کاهش دوز مصرفی آن با دامپزشک سگ تان مشورت کنید تا یک راه بهتر برای جلوگیری از بیماری کوشینگ پیدا کنید.
بهترین کاری که می توانید برای تشخیص بیماری کوشینگ در اوایل ابتلا به این بیماری انجام دهید این است که سگ خود را به طور منظم به آزمایشگاه ببرید.
مراقب رفتارهای سگ خود باشید. اگر چیزی غیر عادی به نظرتان آمد، مانند عادت های عجیب و غریب، بلافاصله با دامپزشک سگ تان مشورت کنید.
هرچه زودتر مشکلتان را بررسی کنید، درمان مؤثرتری خواهید یافت و شانس بیشتری برای دادن یک زندگی شاداب به حیوان خانگی خود دارید.
رژیم غذایی سگ مبتلا به بیماری کوشینگ
کوشینگ می تواند تغییرات بسیاری را در سلامت و رفتار کلی سگ شما ایجاد کند.
اگر سگ شما دارای بیماری کوشینگ باشد، تغذیه همراه با مکمل های غذایی مناسب می تواند به بهبود وضعیت سگ شما کمک کند.
برای تعیین این که آیا مزایای یک رژیم غذایی خام بیش از خطرات آن هست یا خیر ، باید با دامپزشک خود در این باره صحبت کنید.
تلاش برای انتخاب رژیم غذایی خام یک انتخاب دائمی نیست؛ اگر مزایایی در آن پیدا نکردید ، هر زمان که بخواهید می توانید به رژیم قبلی سگ تان بازگردید.
آیا بیماری کوشینگ مسری است؟
بیماری کوشینگ در سگ ها به دلیل عدم تعادل داخلی هورمون ها به خصوص وجود برخی غده های هیپوفیزی و یا آدرنال که باعث بر هم زدن تعادل هورمونی بدن می شوند و بهم ریختن سطح کورتیزول بوجود می آید.
این بدان معنی است که این بیماری تنها به دلیل بهم ریختن سطح هورمونی و همچنین وجود تومور ها ایجاد می شود و علل ویروسی ندارد.
به همین دلیل بیماری کوشینگ در سگ ها مسری نیست و همچنین قابلیت انتقال به دیگر حیوانات و همچنین انسان را ندارد.
این پنج واقعیت را رعایت کنید تا عمر سگتان طولانی تر شود
۱. ممکن است نشانه ها دلیل چیزی بیش از پیر شدن سگ تان باشد.
بیماری کوشینگ اغلب به درستی شناسایی نمی شود، زیرا علایم آن به نظر می رسد فقط یک پیشرفت طبیعی و ملایم از پیری باشد.
در واقع، بسیاری از موارد بیماری کوشینگ در اوایل تشخیص تشخیص داده نمی شود، زیرا فقط به نظر می رسد که سگ در حال پیر شدن است .
نازک شدن مو ها و شکم ورم کرده به راحتی قابل تشخیص است، اما تغییرات رفتاری ظریف مانند افزایش تشنگی یا بی حالی بعد از تمرین می تواند ناشناخته باشد.
از متخصص دامپزشک خود بخواهید تا برای سگ های شش سال و پیر تر از آزمایش های کوشینگ را انجام دهد.
۲. بعضی از نژاد های سگ ها بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به بیماری کوشینگ قرار دارند
گونه های مختلفی وجود دارد که از کوشینگ رنج می برند مانند پودل ، یورکشایر تریر ، باکسر، استفورد، شایر بول تریر، بوستون تریر،بیگل، داشهوند، جک راسل تریر، ژرمن شپرد .
اگر سگ شما یکی از این نژاد ها باشد، احتمال بیشتری برای ابتلا دارد.
بنابراین باید تست ها و آزمایشات لازم را انجام دهید تا به موقع بتوانید آن را کنترل کنید.
البته این نژاد ها احتمال بیشتری برای ابتلا دارند اما این بدین معنا نیست که سایر نژاد ها مبتلا نمی شوند بلکه احتمال اینکه سایر نژاد ها نیز مبتلا شوند وجود دارد.
۳. این یک بیماری هورمونی است
بیماری کوشینگ توسط تومورهای غده هیپوفیز یا غده آدرنال ایجاد می شود و از سیستم غدد درون ریز جلوگیری می کند تا اطلاعات به دست آمده
از طریق هورمون های موجود در جریان خون را به طور موثر درک کند و توانایی حفظ تعادل هورمونی را از بین می برد.
۴. آیا بیماری کوشینگ در سگ ها قابل پیشگیری است؟
خیر. با وجود اینکه راه شناخته شده ای برای جلوگیری و پیشگیری از بیماری کوشینگ وجود ندارد، آزمایش های تشخیصی وجود دارد
که می تواند برای جلوگیری از آسیب بیشتر انجام شود. همانطور که سگ ها به سن متوسط می رسند،
ملاقات های مکرر با دامپزشک برای انجام آزمایش خون ضروری می باشد.
۵. بیماری کوشینگ قابل کنترل است و در برخی موارد حتی قابل درمان نیز هست.
همانطور که بیماری کوشینگ ناشی از غده هیپوفیز ممکن است با داروهای خوراکی کنترل شود، بیماری کوشینگ ناشی از غده آدرنال نیز ممکن است با داروهای خوراکی (مانند Vetoryl) کنترل شود.
در بعضی موارد نیز این بیماری با جراحی و حذف تومورها یا کل غده آدرنال درمان می شود.
این اطلاعات فقط جنبه اطلاع رسانی و بالا بردن آگاهی دارد و به معنای جایگزینی برای مشاوره حرفه ای و یا تشخیص و یا درمان دامپزشکی نیست.
همیشه با مشاوره دامپزشک خود یا دیگر متخصصان واجد شرایط، در مورد وضعیت پزشکی سگ خود، در ارتباط باشید.
هرگز به خاطر آنچه که در وب سایت ما خوانده اید، بیماری را نادیده نگیرید و یا نگرانی بابت علایم نداشته باشید.
در مورد بیماری های سگها بیشتر بخوانید::
علل ،علائم و تشخیص سگ و گربه هار
علل ،تشخیص و درمان دیستمپر (Distemper) در سگ